Znakowanie i modyfikacja białek

Znakowanie białek fluorescencyjnych

Odkrycie i szerokie zastosowanie zielonego białka fluorescencyjnego (GFP) jest doskonałym przykładem tej technologii. GFP i jego odpowiedniki miały ogromny wpływ na wiele dziedzin nauki i nasze zrozumienie procesów biologicznych. Na przykład, dołączenie znaczników fluorescencyjnych do przeciwciał pozwala na wykrywanie i kwantyfikację wysoce specyficznych kompleksów białkowych w tkankach lub kierunkowe unieruchomienie kompleksów przeciwciało-białko w zastosowaniach ELISA i western blot. Jednak istotną wadą stosowania GFP jest to, że funkcja białka może zostać zakłócona przez włączenie dodatkowych znaczników białkowych tej wielkości. Aby obejść to wyzwanie, naukowcy mogą stosować mniejsze znaczniki fluorescencyjne w porównaniu do GFP, biotyny lub włączać nienaturalne aminokwasy, które zawierają funkcjonalność biorthogonal.

Koniugacja enzym-białko

Włączenie unikalnych enzymów lub sond jest kolejną metodą stosowaną przez naukowców do znakowania białek. Powszechnie stosowane koniugacje enzym-białko obejmują fosfatazę alkaliczną (AP) i peroksydazę chrzanową (HRP). Istnieje wiele zalet stosowania technologii znakowania enzymów białkowych, ponieważ pozwalają one na wzmocnienie sygnału, różnorodne sygnały wyjściowe i istnieje wiele substratów dostępnych dla każdego enzymu. Typowe sygnały wyjściowe obejmują wykrywanie fluorescencyjne, chemiluminescencyjne lub kolorymetryczne. Różnorodność tych sygnałów wyjściowych sprawia, że nadają się one do zastosowań opartych na immunohistochemii (IHC) lub immunofluorescencji (IF) w komórkach i tkankach.

Następujące technologie znakowania białek

W dziedzinie badań nad chorobami i odkrywania leków, technologia ukierunkowanej degradacji białek jest intensywnie badana przez naukowców w celu identyfikacji nowych celów leków i potencjalnych środków terapeutycznych. Technologia chimer ukierunkowanych na proteolizę wykorzystuje dwufunkcyjne cząsteczki, które są zaprojektowane na jednym końcu tak, aby wiązać się z docelowym białkiem chorobowym, podczas gdy drugi koniec wiąże się z ligazą E3 w celu wyeliminowania białka z komórki. Połączona specyficzność tych cząsteczek do szerokiego zakresu celów chorobowych i ich zdolność do kierowania ich do degradacji białek przy użyciu wewnętrznych komórkowych systemów degradacji białek sprawiają, że są one potężną technologią znakowania białek do badań nad chorobami.